Het is één week geleden. Constant kijk ik op de klok. 22.53, u laatste adem. Ik ben onrustig, ik weet niet hoe ik moet staan, moet zitten, moet kijken, wat ik moet zeggen. Ik weet gewoon even helemaal niks. 7 dagen, één week. Wat gaat de tijd toch snel voorbij. Vanmorgen werd ik wakker en dacht ik was het maar 7 dagen geleden. Toen wist ik nog van niks en had ik nog de gedachte dat weekend met u te kunnen lachen.

Ik wilde nog zoveel met en voor u doen. Als het beter weer zou worden had ik u beloofd weer samen naar oma en de markt te gaan. Nu lukte dat niet omdat het gras te nat was… U wilde het zo graag en ik wilde dat zo graag voor u doen. Nu bent u er ondanks het natte gras ook gekomen, die gedachte geeft mij een kleine glimlach op mijn gezicht. Ik weet dat het zo goed is opa. Ik weet dat u het zo gewild had en dat maakt mij rustig. Dat rustige gevoel beangstigd mij ook. Mijn grootste angst was u dood, hoe zou ik daar op reageren, wat zou ik voelen. Maar we moeten door, het leven gaat door maar het staat ook zo stil.

Dit typend blijven de berichtjes binnen stromen. Hartjes, vooral heel veel hartjes. Die stomme smileys en irritante stickers zijn opeens heel fijn. De familie Tauran chat, de app van ons gezin. Heel Facebook staat vol met u opa. Ik ben trots, mijn opa is zo’n grote man. Die veroverd zelfs Facebook van alle mensen in Roden. U lach is overal. Het laat mij niet alleen voelen, ik weet dat mijn familie ondanks dat we nu niet samen zijn in mijn hart samen is met mij.

Ik schrijf dit, ik weet niet waar ik naar toe wil. Maar ik moet het kwijt. Ik heb zoveel te zeggen, maar hoe omschrijf ik het. Lieve opa, ik heb al zoveel mooie woorden en herinneringen over u gedeeld, maar er is zoveel meer. De tijd tikt door en door….. 22.53, het is echt, het is geen droom. Was ik maar bij u om met u te knuffelen, u hand vast te houden, u te zeggen hoeveel ik van u hou. Ik mis u elke seconde….

xoxo Maxime