Hello Goodbye, All you need is love….. Ja hoor, alle afleveringen keken we, met tranen in de ogen zaten Mama, Zoë en ik weer op de bank. Denkende bij mijzelf, wat is afscheid nemen toch verschrikkelijk en wat is het erg als je zo ver bij je grote liefde en/of familie vandaan bent.

Welgeteld 130 kilometer naar mijn lieve Jeffrey en 166 kilometer naar mijn familie & vrienden en ik heb al het gevoel dat ik weet wat de mensen bij ‘All you need is love’ voelen, OKEY NEE dat is overdreven. Maar ergens kan ik het me indenken. Een dikke twee maand woon ik nu in Amsterdam en bijna een week heb ik nu mijn eigen plekje. In die tijd heerst er telkens een raar onderbuik gevoel dat niet te omschrijven is. Gelukkig ben ik zeker, ik heb een stoere stap genomen om gewoon in mijn eentje te gaan. Zo’n stap durf je juist te nemen met je geliefde en familie die achter je staat maar toch zitten zij daar en jij hier.

Naar Amsterdam vertrekken is voor mij één grote les. Ik riep altijd; “Als ik maar carrière maak”. Dat speelde op de achtergrond een groot deel mee met de keuze ‘Amsterdam’. Maar hoe ouder je wordt, hoe meer vaste vrienden je om je heen krijgt en het moment dat ik mijn soulmate ontmoette kwam er beetje bij beetje een ander besef. Thuis is niet waar je carrière maakt, carrière maken maakt niet altijd gelukkig, het is een onderdeel van je geluk omdat het gelukkig worden misschien makkelijker maakt. Het is materieel. Ik ben in 2015 gaan leren dat het immateriële telt, “Thuis is waar ik mijn geliefdes om mij heen heb”. “Thuis is waar Jeffrey achter de voordeur mijn warme sokken klaar heeft gelegd”. “Thuis is waar ik samen met mijn ouders&zusjes een lekker bakje chips eet en een kopje thee drink”. “Thuis zijn degene die je tegenkomt achter de voordeur”.

Amsterdam een geweldige stad, maar de ochtenden dat je wakker wordt en graag samen kletst en ontbijt en vooral de avonden dat je uit je werk komt, natgeregend. Met tassen vol spullen al die trappen op moet, het kil en koud is in huis en je gewoon een van je ‘loved ones’ mist op de bank, dat is het moment dat je beseft dat thuis niet een plek is, maar een gevoel. Het gevoel dat je wil delen met anderen, het gevoel dat je wil krijgen als je over de drempel stapt. Thuis is Amsterdam, thuis is Roden, thuis is Meppel…… Thuis mag van mij part overal zijn, als ik maar een van mijn naasten om mij heen heb.

xoxo Mexx <3

1 Comment on "Home is not a place, it’s a feeling"

  1. Mooi geschreven…
    En helemaal waar!!
    Ik ben overal “thuis” als ik mijn ❤️Liefdes maar om mij heen heb.

    Beantwoorden

Laat een reactie achter bij nelleke de Vries Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

About maxime

HÉ ik ben Maxime Whitley Tauran! De oudste zus. Meer van me weten? Hou de blog in de gaten en volg me op twitter/instagram