Vandaag is de dag. De dag dat één van mijn grootste angsten werkelijkheid wordt. De dag waar ik jarenlang nachtmerries van heb gehad. De dag waarvan ik had gehoopt dat deze niet zou komen. Ik had het je zo gegund, lieve Ruben, je had het zo verdiend om net als ik te kunnen leven. Maar ik hou me vast aan de gedachte dat jij tot de laatste seconde gelukkig bent geweest. Dat jij hebt gezegd dat je al die tijd hebt geleefd, hebt genoten en dat jij gedaan hebt wat je wilde doen. Want OH wat heb jij en wat hebben wij een dingen meegemaakt!

Weetje nog? Die keer dat ik je tijdens dodenherdenking in Amsterdam van de Dam tot aan Museumplein heb laten lopen, omdat ik wel wist waar we langs moesten. Op je krukken met pijn bleef je doen alsof je het allemaal maar prima vond. Ik weet heus wel dat je gek werd van de eigenwijze ik!

Of weetje nog? In Barcelona naar Parc Güel… Ook die wandeling naar boven moest je uitvoeren. Pas er in, doorlopen! Vrolijk liep je berg op achter ons aan. Doodmoe, maar je hield je altijd aan de positiviteit vast. Je been werd er tenslotte alleen maar beter van.

Of al die keren? Vroeg opstaan omdat je om 07.00 in Kardinge moest zwemmen om je been losser te laten maken zodat we het gevecht aan konden om je been ooit weer 90 graden te kunnen laten buigen. Joeval die een grote steun voor je was en je harder liet werken om je doelen te bereiken. Ja discipline die had je wel, een schop onder je kont heb je even nodig gehad maar toen ging je er ook voor.

Of weet je nog, al dat eten! Door jou werd ik dik. Cowboyvlees, droge worst, zeeuws spek, fish & chips, biefstuk…. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Een van jouw dromen om kok te worden moest je op zij zetten, maar deze ging thuis gewoon door.

Of de mindere herinneringen. Het UMCG, de kamer vooraan het ziekenhuis waar we uitkeken op de junkies. Tot de dag van vandaag krijg ik een brok in mijn keel als ik langs het ziekenhuis rijdt. Toch ook weer een glimlach. Het winkeltje beneden werd rijk van het aantal ballonnen dat ik heb gekocht. Iedere keer dat jij er lag had ik weer een mooie ballon voor je mee. De AH to GO werd rijk van al het lekkers wat we daar hebben gekocht. Ondanks dat het verschrikkelijk was hebben we er altijd een feest van gemaakt.

Ja Ruub, dat is wat jij deed. Jij maakt overal een feest van. Jij bent een wonder. Jij was een van mijn beste vrienden ‘op afstand’. Ja want elkaar zien dat deden we niet zoveel meer, maar elkaar spreken. Ja dat gebeurde zeker nog wel! Zoals jij altijd zij dat ik jouw grootste steun ben geweest, dat ik jou kanten van de wereld heb laten zien die je anders nooit had gezien. Dat door mij, jij nog in leven was. Zo heb jij mij de laatste jaren vaak kunnen laten leven. Jij kon mij overtuigen van de dingen waar ik zelf geen positiviteit meer in kon vinden. Jij was vaak ook wel mijn ‘ psycholoog’ op afstand. Jouw positiviteit liet mij zien dat ik echt niet mocht zeuren, kijk waar jij mee zat en kijk hoe goed ik het heb en toch zeurde ik. Dan kwam altijd jouw beroemde opmerking: “Iedereen heeft zo zijn problemen, maar iedereen heeft verschillende problemen. Kijk ik ben ziek geweest, jij niet. Dus de ziekte is mijn grootste probleem. Jij hebt een ander ‘grootste’ probleem. Die mag je niet vergelijken met de mijne. Nee jouw problemen zijn daarom net zo erg als de mijne.”

Ruub, je bent een lieverd. Ik wil je bedanken voor alles. Voor hoe je me nooit iets hebt kwalijk genomen, voor hoe goed je nog altijd voor me bent geweest. Hoe lief je bent geweest om altijd te vragen hoe het met mijn familie is, hoe je er voor mijn familie bent geweest. Voor het vragen hoe het gaat in mijn leven, met mijn liefde, mijn sport, school, werk. Altijd heb je interesse getoond. Je bent nu een ster boven in de hemel. Je hebt mij beloofd naar mijn opa en oma te gaan. Je hebt me beloofd een teken te geven als je er bent. Een teken van jou, opa en oma. Ik wacht op jullie.

Heel veel liefs, Mexx <3

1 Comment on "RER 25-11-1989 – † 12-06-2016"

  1. Wat verdrietig om te lezen Mexx! Wat fijn dat je er voor hem hebt kunnen zijn en dat je in die moeilijke tijd als nog wel je eigen pad hebt gekozen, is erg moedig van je. Heel veel sterkte liefs Naomi

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

About maxime

HÉ ik ben Maxime Whitley Tauran! De oudste zus. Meer van me weten? Hou de blog in de gaten en volg me op twitter/instagram